خداوند در آیه 7 سوره ابراهیم (ع) می فرماید: لَئِنْ شَکَرْتُمْ لأَزیدَنَّکُمْ؛ اگر شکرگزاری کنید هر آینه بر شما می افزایم و زیادت می کنم.
این آیه به صراحت بیان می کند که شکر خداوند کردن موجب افزایش گوهر ذات انسان می شود و انسان به سعه صدر و انشراحی می رسد که از راه های دیگر نمی توان به دست آورد.
خداوند در این آیه نفرموده است: لَئِنْ شَکَرْتُمْ لأزیدنّ نعمتکم؛ اگر شکر کنید هر آینه نعمت را برای شما افزایش می دهم و زیادت می کنم؛ بلکه فرموده است گوهر ذات شما را افزایش داده و زیادت می کنم.
پس اگر پیش از این از نظر اسماء و صفات در درجه مثلا 20 باشید به سی تا صد افزایش می دهم و اگر پیش از این علم حصولی داشتید به علم شهودی و حضوری دست می یابد و اگر ملک و شهادت را می دید می توانید ملکوت را هم ببیند، چنان که «حَارِثَةَ بْنَ مَالِک» دید.( الاصول من الکافی، الشیخ الکلینی، ج2، ص54، چاپ اسلامی)
انسان می تواند فطرت خویش را با شکر و سپاس خداوند تا آن جا بالا برد که نه تنها از بستر کالانعام عبور کند و خود را از این مرحله خسران (سوره عصر) و اسفل سافلین(سوره تین) برهاند بلکه به جایی برسد که فرشتگان برای مصافحه او تشریف بیاورند. از پیامبر(ص) روایت است که اگر بر حالت زهد از دنیا و رغبت به آخرت بمانید و در دام گام های شیطانی نیافتید، به چنین جایگاهی می رسید که : وَ اللَّهِ لَوْ تَدُومُونَ عَلَی الْحَالَةِ الَّتِی وَصَفْتُمْ أَنْفُسَکُمْ بِهَا لَصَافَحَتْکُمُ الْمَلَائِکَةُ وَ مَشَیْتُمْ عَلَی الْمَاءِ؛ به خدا اگر آن حالت تداوم و استمرار می داشت فرشتگان به مصافحه شما می آمدند و شما بر آب راه می رفتید.(الاصول من الکافی، الشیخ الکلینی، ج2، ص424)